Genç Kalemlerde bugün
AHENK Projesi kapsamında ilçemizde eğitim gören ve edebi anlamda yazmaya hevesli ve meraklı öğrencilerin seslerini duyurmaları, Alanya’daki okurlarla buluşmaları ve medyada yer almalarını sağlamak amacıyla başlatılan proje çerçevesinde Alanya Kaymakamlığı, Alanya İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü ve Alanya Gazeteciler Cemiyeti (AGC) arasında işbirliği protokolü imzalanmıştı.
Genç Kalemler projesi ile Alanya’daki farklı okullardan öğrencilerin yazdığı edebi metinler İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü tarafından oluşturulan komisyonca değerlendiriliyor. Değerlendirmeler sonucu öğrenciler tarafından kaleme alınan eserler, yerel medyada yayınlanıyor.
AHENK projesi kapsamında Alanya Kaymakamlığı’nca hazırlanan Alanya İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü ve Alanya Gazeteciler Cemiyeti (AGC) ortak olduğu Genç Kalemler Projesi’nin bugün için seçilen eseri:
SAHİ SEVGİ NEYDİ?
Çocukluğumdan beri sevginin tanımı, niceliği ve niteliği ile alakalı pek çok soru vardı: “En çok anneni mi, babanı mı seviyorsun; dondurmayı mı çikolatayı mı, yazı mı kışı mı seviyorsun?..” Sanki birini tercih etmek gibi ya da birini seven diğerini sevemez gibi… Halbuki anaokulundaki öğretmenim insanların kalbi çok büyük ve her şey sığabilir demişti. Yani fiziksel olarak yumruğum kadar olan kalbin içi çok genişti. İyi ki de öyleydi yoksa nasıl sığardı içine bunca kitap, oyun, arkadaş, aile, müzik?..
İnsan büyüdükçe sevgi soruları da değişiyor, çoğalıyordu: “Ne kadar sevmek” gibi. Benim çocuk kalbimin “çok”u galiba kollarımı sonuna kadar açmaktı. Bir de evin tavanı vardı. Sokağın tavanı yoktu ama gökyüzüne kadarı vardı, sonra dünyalar kadarı vardı, daha sonra kainat kadarı… Çok, epey, fazla, pek gibi kelimeler de ekledim sonradan dağarcığıma. İyi de oldu.
Biraz daha büyüdüm. Şimdi de sevginin gösterilmesi ya da yeterince gösterilmesi sonucu çıktı karşıma. Kimi sevgisini gösteriyordu, kimi gösteremiyordu ve en acısı belki kimisi hiç sevmeyi bilmiyordu. Hatta belki hiç sevilmedi. Ne güzel diyordu ozan: “Sevdalık sırrınan olur.” Kimi söyledi, kimi söylemedi, kimi gösterdi sevgisini. Bazısı ayazda ceketini verdi, bazısı son parasıyla cay ısmarladı, bazısı yağmurda ıslandı, bazısı sadece gülümsedi… Ama hepsi sevdi işte… Şimdi düşünüyorum da herkes kendince, kalbince sevdi. Sevsin de zaten! Yaşım büyüdükçe sevgi tanımları, ölçütleri, gösterme şekilleri değişiyor… Kim bilir daha nice sorular gelecek karşıma. Önemli olan hep sevgiyle kalmak galiba. O yüzden siz hep “sevgiyle kalın!”
